Ziemia Kaliska
atrakcje i ciekawostki krajoznawcze,  hotel,  kościół drewniany,  kościół murowany,  legendy wielkopolskie,  Miasto,  Miasto na prawach powiatu,  muzeum,  pałac,  park krajobrazowy,  świątynie,  szlak piastowski,  Transwielkopolska Trasa Rowerowa,  Wielkopolska dla rodzin- miejsce przyjazne i dostępne,  Wielkopolskie zamki, pałace i dwory,  z lotu ptaka,  zabytkowy ratusz

Kalisz

Booking.com

Kalisz leży w południowo-wschodniej części województwa wielkopolskiego nad rzeką Prosna. Jest uważany za jedno z miast o najstarszej metryce pisanej w Polsce. Tak przynajmniej uważają historycy po zapoznaniu się z dziełem Klaudiusza Ptolemeusza o tytule “Zarys Geografii”. Ile w tym prawdy, a ile legendy nie wiadomo, chociaż z pewnością trzeba przyznać, że w tym wielowiekowym mieście można natrafić na wiele cennych zabytków świadczących o bogatej i długiej historii.

Wiemy natomiast na pewno, że osada kasztelańska wraz z grodem istniała tutaj od IX wieku. W czasie rozbicia dzielnicowego, czyli w XIII wieku, miasto było stolicą osobnego księstwa. Prawa miejskie na bazie prawa magdeburskiego Kalisz otrzymał w 1257 roku. Społeczność żydowska już w XIII wieku zorganizowana była w gminę, jedną z najstarszych na ziemiach polskich. O jej znaczeniu świadczy tzw. statut kaliski nadany Żydom przez Bolesława Pobożnego w 1264 roku. Miasto rozwijało się jako ważny ośrodek handlowy i administracyjny. W czasach nowożytnych siedziba wojewody, ośrodek sukiennictwa i stolarstwa, potem, w XIX wieku, przemysłu przędzalniczego. W dniach pomiędzy 7 a 22 sierpnia 1914 roku w czasie I wojny światowej miasto zostało prawie całkowicie zniszczone ostrzałem artyleryjskim i poprzez podpalenia przez wojska niemieckie pod dowództwem majora Hermanna Preuskera. W gruzach legło 95% zabudowy staromiejskiej.

Kalisz

Po odzyskaniu niepodległości odbudowano miasto zachowując średniowieczny plan zabudowy centrum. Było to jedno z największych osiągnięć odradzającej się II Rzeczypospolitej i stanowi do dzisiaj unikalny kompleks budowli zachowanych w większości do dzisiaj.

Obecnie Kalisz to niespełna 100 tys. miasto powiatowe, ważny ośrodek przemysłowy oraz kulturalny. Z wojennej pożogi szczęśliwie przetrwały cenne zabytki sakralne z różnych epok historycznych. Warto także odwiedzić Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej, wejść na wieżę ratuszową czy udać się do Rezerwatu Archeologicznego na Zawodziu. Niezwykłych wrażeń dostarcza także spacer po Parku Miejskim – kompleks ten został utworzony w 1798 roku na terenie dawnych, renesansowych ogrodów jezuickich. Jest to zatem jeden z najstarszych, obok Ogrodu Saskiego, Łazienek i Ogrodu Krasińskich, parków w Polsce.

Zobacz także:

Kalisz- Zawodzie
Kalisz- Dobrzec
Kalisz- Sulisławice

Legenda

Przed wieloma wiekami w potężnych borach rosnących w miejscu dzisiejszego Kalisza, pełnych najprzeróżniejszego zwierza trwało polowanie. Tur- władca tej puszczy- raniony śmiertelnie wbiegł jeszcze resztkami sił na wzgórze, gdzie padł martwy z bólu i upływu krwi. A z trzech stron boru wbiegły na wzgórze trzy gromady wojów z trzema wodzami na czele, zdziwionym niespodziewanym spotkaniem. W walce o prawo do ubitego zwierza rozległy się okrzyki: Kali! Kali! (kalecz,walcz). Byli to potomkowie Lecha,Czecha i Rusa, którzy wędrowali w poszukiwaniu ziemi do osiedlenia. Tu się spotkali, ale nie poznali się i walczyli o zabite zwierze.
Łupem i wzgórzem zawładnęli Lechici. Na cześć zwycięsców zbrojny pachoł odegrał ze wzgórza hejnał na ogromnym rogu. A potomkowie Lecha upodobali sobie to miejsce, rozbili tu obóz, zbudowali gród. Nazwali go Kalisz, od bojowych okrzyków w czasie bitwy. Herbem grodu został wizerunek dmącegow róg pachoła, a symbolem całej okolicy, zwanej później Ziemią Kaliską, stała się głowa tura.

(wg: Eligiusz Kor-Walczak, „Opowieści czterech jeźdzców”, na podstawie Oskara Kolberga, Lud, t. 23, Kaliskie, str. 2)

Główny Rynek z Ratuszem

Ratusz, stojący w sercu kaliskiego Rynku, pochodzi z lat 1920-24 i jest trzecią z kolei budowlą wzniesioną w tym miejscu. Nie wiadomo kiedy wzniesiono oraz jak wyglądał pierwszy ratusz. Przypuszczalnie był to obiekt drewniany. Kolejny powstawał w XV, niestety został zniszczony przez pożary trawiące miasto. Na jego miejscu zbudowano w 1888 roku reprezentacyjny, secesyjny gmach według projektu Chrzanowskiego. Został on zniszczony podczas działań wojennych w 1914 roku. Autorem obecnego ratusza jest Sylwester Pajzderski. Na wysokiej wieży znajduje się platforma widokowa z której rozciągają się wspaniałe widoki na miasto.

Wewnętrzną przestrzeń miasta cechuje wrzecionowaty układ dwóch równoległych ulic, schodzących się na przeprawach przez rzekę. W ten sposób nadano średniowiecznemu miastu owalny plan, w centrum którego wytyczono prostokątny rynek. Z jego krótszych pierzei wyprowadzono po dwie ulice, z dłuższych zaś trzy. Ten układ urbanistyczny przetrwał do dziś.

Ekspozycja w ratuszu

W czerwcu 2020 roku udostępniono do zwiedzania piwnice oraz wieżę ratusza. W podziemiach znajdziemy kilka sal- zobaczymy więc skryptorium, gdzie poznamy dzieje kaliskich zakonów oraz historię „Statutu kaliskiego” oraz zobaczymy magiczny dywan z planem miasta. Kolejnym pomieszczeniem jest ciekawie zaaranżowany skład butelek, czyli dawny magazyn dla miejskich urzędników oraz korytarz z ustawioną rekonstrukcją wozu rzymskiego. Z poziomu piwnic przenosimy się na wieżę. Na różnych poziomach zlokalizowano kilka stanowisk multimedialnych.

Duże zainteresowanie wzbudza nadal działający, imponujących wymiarów mechanizm zegarowy. Na samym szczycie wieży znajduje się punkt widokowy, jednak przez zastosowanie mało przyjaznej dla turystów siatki na gołębie wykonanie zdjęć miastu jest bardzo utrudnione. Obecnie zwiedzanie odbywa się wyłącznie przez rezerwację i opłacenie biletu na konkretne godziny na miejskiej stronie internetowej, co również jest mało wygodne. Wydaje się jednak, że to rozwiązanie na stan epidemii, więc pozostaje liczyć, że z czasem ulegnie to zmianie. Turyści poruszają się w małych grupach z przewodnikiem- nie skorzystamy więc w pełni z dobrodziejstw multimediów i ekranów dotykowych.

Liceum im. Adama Asnyka – Zamek

Gmach Szkoły Wojewódzkiej został wzniesiony na dziedzińcu i częściowo na fundamentach kaliskiego zamku około 1819 roku. Został zaprojektowany w stylu klasycystycznym przez Sylwestera Szpilowskiego. Obecnie jest to Liceum im. Adama Asnyka. Jego patron był wychowankiem szkoły, do której uczęszczał w latach 1849-53.

Zamek zbudowano dla Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Od 1537 roku nie istniało już skrzydło zachodnie i brama główna – zniszczone i nie odbudowane po pożarze. Ostatni raz na planie miasta znalazł się w 1785 roku. Do roku 1804 rozebrano pozostałości budynku zniszczonego po kolejnym pożarze, a odzyskane materiały budowlane zostały rozprzedane.

Mury miejskie

Mury miejskie wznoszono do około 1350 roku z fundacji Kazimierza Wielkiego. Owalny układ murów ustalała Prosna i jej kanały. Łączna długość obwarowań wynosiła 1600 metrów. Wysokość wahała się od 6 do 9 metrów, a grubość od 1 do 1,5 metra. Zwieńczony był blankowanym krenelażem ze strzelnicami. Mury wzmocnione były łącznie 14 lub 15 basztami. Do dzisiaj przetrwała tylko jedna baszta zwana “Dorotką” oraz krótkie fragmenty murów miejskich.

Katedra

Kościół św. Mikołaja został ufundowany w 1253 roku przez Bolesława Pobożnego. W 1448 roku wybudowano dla zakonników laterańskich piętrowy budynek klasztorny, będący obecnie najstarszym obiektem mieszkalnym w Kaliszu. Świątynia kilkakrotnie ulegała pożarom. Szczególnie poważny okazał się kataklizm w roku 1609. Remont przeprowadzał Włoch, Albin Fontana, stąd podziwiać możemy renesansowe sklepienia w nawach w tzw. typie kalisko- lubelskim. Kolejną tragiczną datą w historii kościoła jest rok 1706- spłonął dach i zawaliła się wieża, odbudowana dopiero w 1876 roku.

Wewnątrz świątyni znajduje się barokowy ołtarz z kopią obrazu „Zdjęcia z krzyża” Piotra Pawła Rubensa. Oryginał, jedynego w Polsce obrazu tego malarza, oficjalnie spłonął w 1973 roku. W kaplicy Matki Boskiej Pocieszenia znajdują się witraże i polichromię o tematyce patriotycznej, wykonane na początku XX wieku, przez Włodzimierza Tetmajera. W 1810 roku klasztor Kanoników przy kościele św. Mikołaja uległ kasacie. Ich miejsce zajęli księża świeccy. Po zakonie pozostała do dziś nazwa ulicy, przy której mieści się katedra– Kanonicka. Przez wieki kościół św. Mikołaja był obiektem parafialnym, dopiero w 1992 roku Jan Paweł II wyniósł go do godności katedry Diecezji Kaliskiej. 

Zespół kościelno- klasztorny OO. Franciszkanów

Fundacja klasztoru przypisana jest parze książęcej Jolancie i Bolesławowi Pobożnemu. Pierwotny drewniany budynek klasztorny został zbudowany około 1257 roku, a w 1339 roku został zastąpiony pierwszym murowanym obiektem. Był to refektarz wzniesiony w czasach Kazimierza Wielkiego, równocześnie z prowadzoną wówczas przebudową korpusu świątyni. W latach 1537 i 1559 kościół oraz zabudowania klasztorne spłonęły. Dopiero w latach 1599- 1632 zostały odbudowane. W 1680 roku klasztor otrzymał barokowy styl architektoniczny. Jego zabudowania tworzyły łącznie ze ścianą kościoła czworobok. Wewnętrzny wirydarz został otoczony krużgankami ze sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. W XVIII wieku nastąpiła kolejna przebudowa, dostawiono wtedy drugie piętro na studium filozofii dla kleryków.

W 1798 roku klasztor zamieniono na więzienie i znacznie przebudowano jego wnętrza. Taka sytuacja trwała aż do 1858 roku. W 1902 roku cały kościół i część klasztoru przeszła pod jurysdykcję diecezjalną. W 1918 roku Franciszkanie powrócili do świątyni i stopniowo ją remontowali. Podczas II wojny światowej kościół zamieniono na magazyn, a bracia zakonni zostali usunięci z klasztoru za udział w konspiracyjnej organizacji. W klasztorze urządzono pomieszczenia dla żandarmów i szpital dziecięcy. W 1945 roku Franciszkanie mogli ostatecznie powrócić do swoich zabudowań.
Najstarszą częścią kościoła jest prezbiterium oraz dawna zakrystia, a dzisiejsza kaplica Męki Pańskiej. Prezbiterium zostało wykonane z dobrze wypalonej cegły w wątku wendyjskim. Ten sposób wiązania muru jest charakterystyczny dla budownictwa wczesnogotyckiego. Mury obwodowe mają grubość ok. 140- 150 cm. Po stronie południowej znajdują się trzy gotyckie okna z zachowanymi maswerkami. W ścianie północnej okna są zamurowane. Kaplica Męki Pańskiej jest budowlą dwuprzęsłową, kryta późnoromańskim sklepieniem żebrowym- jednym z najstarszy tego typu w Polsce. Wyposażenie wnętrza świątyni pochodzi głównie z XVIII wieku. Ołtarze stanowią jednolity stylistycznie zespół o charakterze późnobarokowym. W ołtarzu głównym znajduje się obraz z połowy XVIII wieku, prawdopodobnie pędzla Franciszka Smuglewicza, „Wskrzeszenie Piotrowina”.

Kościół zdobią sztukaterie o motywach figur geometrycznych, główek aniołków, rozet, kwiatów, połączonych dekoracyjnie w plastyczną sieć. Ten typ zdobień nazywa się typem kalisko – lubelskim. Na ścianach znajdują się cenne epitafia m. in. Piotra Bolelickiego z 1600 roku, Stanisława i Elżbiety Łopateckich po 1621, Dariusza Przybysławskiego z 1622 roku, oo. Kazimierza Biernackiego z 1725 roku czy rodziny Chodyńskich wykonane po 1867 roku. We wnętrzu klasztoru zachował się natomiast fragment polichromii Adama Swacha, wykonany prawdopodobnie w 1721 roku, przedstawiający zarysy czterech postaci. Być może pod warstwą tynku istnieją większe partie malarstwa, jednak nie zostało to jeszcze zbadane. Na korytarzu przykłady malarstwa z różnych epok historycznych. Wnętrze klasztoru niedostępne dla turystów.
Warto wspomnieć, iż na pierwszym piętrze znajduje się cela bł. Rafała Chylińskiego, który to w 1716 roku przyjechał do Kalisza na niespełna rok, by kontynuować swoje studia w zakresie filozofii.
Fotografie zostały wykonane dzięki uprzejmości Ojców Franciszkanów.

Pobernardyński zespół kościelno-klasztorny OO. Jezuitów

Pobernardyński zespół klasztorny pochodzi z XVI wieku, powstały na XIV wiecznym drewniano-murowanym założeniu. Wnętrze świątyni pochodzi z XVIII wieku. Polichromia kościoła, która wypełnia całe sklepienia, to efekt prac zakonnego artysty- Walentego Żebrowskiego. Została wykonana w 1764 roku, ma charakter późnobarokowy. Tematyka polichromii jest bogata, zawiła, pełna symboli, metafor i alegorii. Wiek XX nie był łaskawy dla świątyni, podczas I wojny światowej doszło do znacznych uszkodzeń murów i sklepień kościoła, a podczas II wojny światowej urządzono w niej magazyn. W 1991 roku pożar doszczętnie strawił dachy nad prezbiterium kościoła i dwoma skrzydłami klasztoru. Prace konserwatorskie trwały do 1997, na szczęcie dzięki nim udało się uratować wystrój świątyni. 24 grudnia 1919 roku kościół i klasztor objęli Ojcowie Jezuici. W 1993 roku wnętrze kościoła zostało wzbogacone o obraz Jezusa Miłosiernego. Od tego czasu kościół stał się istotnym ośrodkiem kultu Miłosierdzia Bożego. W 1998 roku podniesiono go do godności Sanktuarium Serca Jezusa Miłosiernego.

Kolegiata pw. Wniebowzięcia NMP

Początki jednej z najbardziej znanych świątyń kaliskich, sięgają początków XIII wieku. Istniał wówczas w tym miejscu mały, drewniany kościółek, będący filią nieistniejącej już kolegiaty św. Pawła. W 1303 roku, dekretem arcybiskupa Jakuba Świnki, świątynia uzyskała rangę parafialnej. Natomiast w 1359 roku, abp Jarosław Bogoria Skotnicki, podniósł ją do rangi kolegiaty i wzniósł nowy, murowany budynek. W gotyckiej formie, kościół przetrwał do 1783 roku. Podczas wyburzania jednej ze ścian, zawaliła się znaczna część kolegiaty. Odbudowa nastąpiła już w 1790 roku. Zatraciła jednak w trakcie prac swój pierwotny, gotycki charakter, na rzecz barokowego. Do dziś, kościół, mimo kilkakrotnego uszkodzenia wieży, utrzymuje swój wygląd, nadany mu podczas odbudowy. Wyposażenie wnętrza pochodzi z XVIII i XIX wieku. Bezcennym skarbem bazyliki jest obraz Świętej Rodziny, podarowany kościołowi w 1670 roku, przez niejakiego Stobienię, jako wotum dziękczynne za cudowne uzdrowienie. Od początku otoczony został kultem przez wiernych składających liczne wota. W podziemiach grób prymasa Karnkowskiego.

Teatr

Malowniczo położony nad Prosną, tuż przy wejściu do Parku Miejskiego Teatr, zbudowany został w 1920-36 roku. Poprzedni budynek zniszczono podczas I wojny światowej. W tym miejscu kaliski Teatr ma swą siedzibę od 1829 roku.

Zespół kościelno-klasztorny pw. św. Rodziny

Historia klasztoru rozpoczyna się właściwie już w 1631 roku, kiedy Marcin Wierusz-Kowalski sprowadził tutaj oo. Reformatorów. Kim byli owi Reformaci? To katolicki zakon żebrzący, wyodrębniony w XVI/XVII wieku z Bernardynów, którzy w 1897 wraz z innymi zgromadzeniami stworzyli zakon Franciszkanów. Aż do XIX wieku klasztor miał się całkiem dobrze, ale dobre czasy zdały się mieć ku końcowi. W 1806 roku roku stacjonowały w nim wojska polskie pod dowództwem Cypriana Godebskiego – pułkownika Wojska Polskiego oraz… poety. Zaledwie 6 lat później zakwaterowano w tym samym miejscu żołnierzy francuskich. Ostatecznie w 1864 klasztor oo. Reformatów zostaje rozwiązany w wyniku carskich represji. Na domiar złego ten niezwykły budynek zostaje zniszczony w wyniku barbarzyńskiego burzenia miasta przez Prusaków, które miało miejsce w 1912 roku. Szczęśliwie stosunkowo niewielkich szkód doznała sama świątynia, chociaż i tak ze wszystkich kościołów miasta to właśnie ona wymagała najwięcej prac ratunkowych. Klasztor odbudowano kilka lat po zakończeniu I wojny światowej, w latach 1919-21, i przekazano go ss. Nazaretankom. Chwile względnego spokoju nie trwały jednak długo, już w 1941 roku hitlerowcy urządzili tutaj ośrodek „zniemczania” polskich dzieci. Dopiero po zakończeniu okupacji można było przywrócić godność temu miejscu.

Budowę świątyni rozpoczęto w latach 1665-1673, pierwotnie jej patronem był św. Józef i św. Piotr z Alkantary. Obecne wezwanie św. Rodziny pojawia się dopiero po kasacie zakonu w wyniku represji po powstaniu styczniowym. Niezwykłe, rzeźbione w drewnie XVIII-wieczne wnętrze jest dziełem Józefa Englauera. Utrzymane jest ono w jednolitym stylu rokokowym. Czym charakteryzuje się ten styl? Otóż, w przeciwieństwie do baroku, skłania się ku większej kameralności i lekkości, tworząc milsze dla oka dzieła, wyzbyte pewnej pompatyczności. Największe wrażenie robi sporych rozmiarów ołtarz główny z obrazem św. Rodziny z I poł. XVII wieku. O kulcie tego obrazu świadczą liczne wota.

W rokokowym stylu wykonano także ołtarze boczne, ambonę, konfesjonały oraz ławki. Całość tworzy wspaniałą ucztę dla oka, a widz jest pełen podziwu dla kunsztu utalentowanych rzeźbiarzy. Warto wiedzieć, iż w jednym z ołtarzy znajduje się kopia obrazu przedstawiającego Adorację Matki Boskiej z Dzieciątkiem przez św. Paschalisa de Baylon, patrona Kalisza, na tle panoramy miasta, wykonana w XIX wieku najprawdopodobniej przez Józefa Balukiwicza. Autorem oryginału z 1715 roku był reformata Bonifacy Jatkowski. Wspomniana panorama to najstarsze przedstawienie widoku tegoż miasta. Na oryginalnym obrazie św. Paschalis gasi pożar rąbkiem swojej szaty. Legenda głosi, iż miał on się ukazać nad miastem i ocalić je od ognia. Józef Balukiewicz jest także autorem XIX-wiecznych polichromii namalowanych w Kaplicy Żołnierskiej. Kaplica ta została wzniesiona w latach 1728-31, ku czci pamięci żołnierzy epoki saskiej. Ufundował ją umierający żołnierz na polu bitwy, powierzając pieniądze chorążemu Piotrowi Sokolnickiemu. Jako, że ilość funduszy nie była wystarczająca Sokolnicki z pomocą gwardiana zakonu dołożyli brakującą resztę. Budowę powierzono architektowi zakonnemu Mateuszowi Osieckiemu.

Uwagę zwraca także przedstawienie motywu śmierci w postaci kostuchy z kosą, przed którą znajduje się m.in. klepsydra, symbol przemijania czasu oraz złamana kolumna jako symbol końca ziemskiej egzystencji. Pod obrazem odczytamy “Non sunt aversi a domino, ut sit memoria illorum, in benedictione”. Jest to cytat z Biblii, Syr. 46, 11 (…)którzy nie odwrócili się od Pana, pamięć ich niech będzie błogosławiona(…). Dla ludzi epoki baroku problem śmierci był bardzo ważny. Obawiali się oni swojej przyszłości, nie wiedząc co ich czeka po swoim zejściu z tego świata. Autor obrazu przypomina, aby w codziennym życiu nie zapominać o Bogu, ponieważ możemy marnie skończyć. Dodam tylko, iż obraz ten pełni funkcję… drzwiczek. Do ich otwarcia zachęca wezwanie “Otwórz żywy do umarłych”. Za nimi znajduje się ciąg imion osób pochowanych w świątyni od XVII do początku XIX wieku. We wnętrzu kościoła znajduje się sporo epitafiów wspominających dawnych mieszkańców Kalisza. Jednak chyba najciekawsza jest płyta nagrobna Kazimierza Strobiszewskiego znajdująca się przed samym wejściem do świątyni. Widnieje na niej łaciński napis „Hic iaccet peccator 1706” czyli „Tu leży grzesznik”. Jest ona tak ustawiona, że wierni wchodzący do kościoła po niej przechodzą, zapewne nieświadomi, iż znajdują się nad czyimś grobem. Właśnie taką pokutę zażyczył sobie pochowany tam nieszczęśnik. Warto pamiętać, że na placu przed kościołem znajdował się niegdyś cmentarz, z którego właściwie już nic nie zostało. Obecnie w jego centralnym punkcie stoi mała kapliczka św. Jana Nepomucena z lat 1717-1736, wzniesiona z fundacji Jana Kierzyńskiego i Marcjana Węgierskiego.

Kościół pw. św. Stanisława i Wojciecha

Świątynia św. Stanisława i Wojciecha jest częścią pojezuickiego kompleksu budynków. Kościół, wchodzący w jego skład, jest najstarszą jezuicką świątynią w Polsce. Powstał w latach 1587-95 na podstawie projektu Jana Marii Bernardoniego.

Gmach Komisji Wojewódzkiej

Klasycystyczny gmach Komisji Wojewódzkiej zbudowany według projektu Sylwestra Szpilowskiego w 1824 roku. Przylega do dawnego klasztoru Jezuitów.

Zespół cmentarzy trzech wyznań na Rogatce

Katolicki cmentarz miejski na ulicy Górnośląskiej, jest pierwszym pozamiejskim miejscem pochówku katolickich mieszkańców Kalisza. Początek jego istnienia wyznacza rok 1807, zaś najstarsze zachowane nagrobki i rzeźby pochodzą z drugiej połowy XIX wieku. Został zamknięty w 1977 roku i wpisany do rejestru zabytków w latach 1994-96, nazywany jest „kaliskimi powązkami”.

Cmentarz ewangelicko-augsburski w Kaliszu, Góra Luterska– założony przed 1689 roku. Jeden z najstarszych polskich cmentarzy, najstarszy zachowany cmentarz w Kaliszu, spoczywają na nim prochy wielu zasłużonych kaliszan i Wielkopolan.

Cmentarz grecko-prawosławny, nazywany Grecką Góra, został założony w 1786 roku, jeden z najstarszych polskich cmentarzy, pomnik sztuki sepulkralnej wpisany do rejestru zabytków w 1996.

Cerkiew św. Piotra i Pawła

Kaliska cerkiew z 1929 roku powstała z materiałów rozbiórkowych po poprzednim soborze z XIX weieku. Obiekt wzniesiono w stylu pseudoromańskim. W jej wnętrzu umieszczono ikonostas, sprzęt liturgiczny oraz wyposażenie pochodzące z poprzedniej, rozebranej cerkwi. Po swej poprzedniczce odziedziczyła też imiona świętych- Piotra i Pawła.

Źródło: Lena Bednarska, Wielkopolskie Ratusze; Stanisław Celestyn Napiórkowski i Gerard Kucharski (red), Franciszkanie kaliscy w ciągu wieków 1257-2007, Kalisz 2008; Marek Olejniczak, Podania, legendy i opowieści znad Prosny i Baryczy, Ostrów Wlkp.; www.jezuici.pl; www.kalisz.9o.pl; www.stary.kalisz.pl; materiały własne. Fot. Aleksander Liebert.

Drogi miłośniku Wielkopolski, jest mi bardzo miło mi, że odwiedzasz moją stronę! Jeśli pomogłem Ci znaleźć potrzebne informacje, inspiracje do dalszych podróży lub po prostu spodobało się Tobie, to co robię, będę wdzięczny, gdy wesprzesz mnie stawiając mi wirtualną kawę. Takie wsparcie pomaga mi dalej kontynuować mój projekt. Postaw mi kawę na buycoffee.to

7 komentarzy

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

CAPTCHA