Zbiersk
Zbiersk to wieś położona w powiecie kaliskim, w gminie Stawiszyn. Dawniej działała tutaj słynna cukrownia założona przez Wilhelma Repphana w roku 1852.
Kościół drewniany
Wzmianki o średniowiecznych dziejach świątyni są skromne, jednakże według podania ludowego wywodzi ona swoje początki przynajmniej od XV wieku. Potwierdzają to także fakty historyczne. W 1442 roku pojawia się informacja o procesie plebana Tomasza, który jakoby miał przywłaszczyć sobie dziesięcinę należącą do kanonii gnieźnieńskiej. Finału procesu nie znamy, jednak w ten oto sposób kształtują się jedne z pierwszych wzmianek o istniejącej parafii, co dla historyków musi być cenną wiadomością. Stare kroniki ogłaszają zły stan zbierskiej świątyni w realiach wieku XVIII: “w 1730 roku kościół opuszczony bardzo, ma tylko jeden ołtarz z obrazem M.B. Częstochowskiej. Do parafii należała tylko wieś Zbiersk, mająca 84 dusz, nie było więc dochodów.” Obiektowi jak widać groziła ruina, lecz dzięki zaangażowaniu miejscowego proboszcza, ks. Błażeja Świedkiewicza, udało się chociaż tymczasowo zatrzymać postępującą degradację. Zdecydowanie lepsze czasy rozpoczęły się za dziedzica Stanisława Kożuchowskiego, który to w 1757 roku zbudował od podstaw nową nawę oraz odnowił całą świątynię. Ten rok podaje się często jako orientacyjną datę wzniesienia obecnego kościoła, co w pewnym stopniu jest uproszczeniem z uwagi na wielość etapów prowadzonych budów. Kolejne poważne prace remontowe miały miejsce ponad 100 lat później, w 1879 roku. Rozebrano wówczas drewniane prezbiterium zamieniając pierwotny drewniany budulec na bardziej trwałą cegłę, co trzeba przyznać jest niecodziennym rozwiązaniem. Wzniesiono także zakrystię oraz kruchtę od zachodu. Tego typu prace były konieczne, ponieważ pod koniec XIX wieku parafia liczyła prawie… 1800 wiernych. Skąd taki znaczny skok cywilizacyjny w porównaniu z wiekiem ubiegłym? Wiąże się to z postacią Wilhelma Repphana, wybitnego kaliskiego przedsiębiorcy, który założył tutaj cukrownię. Była to prawdziwa chluba Zbierska, dająca pracę mieszkańcom niejednej wsi. Wracając jednak do samej świątyni, pieniądze na jej remont czerpano z Banku Polskiego, działającego w latach 1828–1885 w Królestwie Polskim, a także dzięki hojności samego Repphana. W 1885 roku ks. Łopadkiewicz dokonał dalszej rozbudowy kruchty.
Wnętrze sprawia wrażenie przestronnego, chociaż z zewnątrz świątynia nie prezentuje się już tak okazale. Jest ona co prawda wydłużona poprzez liczne prowadzone rozbudowy, jednak stosunkowo wąska, co znacznie ogranicza powierzchnię użytkową. Do naszych czasów szczęśliwie przetrwało wyposażenie z okresu remontu dokonanego przez dziedzica Kożuchowskiego. W rokokowym ołtarzu głównym znajduje się szczególnie czczony obraz Matki Bożej Różańcowej, zwanej także Matką Bożą Pompejańską. Królowa Świata siedzi na tronie z Dzieciątkiem Jezus na ręku, a u Jej stóp klęczy św. Dominik i św. Katarzyna ze Sieny – obie postacie otrzymują różańce. Spojrzawszy na tło dostrzeżemy prawdziwą tragedię, wybuch Wezuwiusza, który jak wiadomo zniszczył Pompeje. W zwieńczeniu ołtarza umieszczono postać św. Urszuli, patronki parafii. Zgodnie z tradycją ikonograficzną święta przedstawiona jest w centrum grupy kobiet, które osłania przed niebezpieczeństwem swoimi rozłożonymi rękoma.
Od czasu oddania do użytku nowej świątyni obiekt użytkowany jest okazjonalnie.
Drogi miłośniku Wielkopolski, jest mi bardzo miło mi, że odwiedzasz moją stronę! Jeśli pomogłem Ci znaleźć potrzebne informacje, inspiracje do dalszych podróży lub po prostu spodobało się Tobie, to co robię, będę wdzięczny, gdy wesprzesz mnie stawiając mi wirtualną kawę. Takie wsparcie pomaga mi dalej kontynuować mój projekt. 
