Karczewo

Wieś położona w powiecie grodziskim w gminie Kamieniec. Pierwsze informacje w źródłach pojawiają się w 1352 roku za sprawą właściciela wsi- Tomisława. W XV wieku Karczewo było podzielone co najmniej na trzy części, które należały także do właścicieli pobliskiego Plastowa i Wolkowa. W połowie tegoż stulecia za Macieja z Karczewa powstaje drewniany dwór, karczma, młyn wodny oraz folwark. Karczewscy i ich potomkowie gospodarzyli tutaj przynajmniej do XVII wieku. W pierwszej połowie tegoż stulecia część majątku kupuje Marcin Żegocki, a następnie dziedziczą go synowie Krzysztof i Piotr. W 1654 roku Krzysztof Żegocki sprzedaje dobra Janowi Gnińskiemu h. Trach za kwotę 28 tys. zł.

W kolejnych latach pojawiają się takie nazwiska właścicieli ziemskich jak Rossnowscy, Pruscy, Romatowscy i Rozdrażewscy. W połowie XVIII wieku dla Zbijewskich wybudowano nowy dwór, na którym rodziły się dzieci kolejnych posesorów – Daneykowiczów Ostrowskich, dzierżawców i ekonomów – Kicińskich, a następnie Okuliczów. W 1768 roku zmarła tu przy porodzie Apolonia z Kosickich Okuliczowa, którą pochowano u reformatów w klasztorze w Woźnikach. Wkrótce dobrami zarządzał pisarz Maksymilian Mielżyński h. Nowina. Z okazji ślubu Mikołaja i Brygidy h. Ossoria w 1805 roku postanowiono wybudować w Karczewie nowy dwór na miejscu starszego budynku. Po śmierci Mikołaja 17 lipca 1842 roku dobrami zarządzała wdowa, która kolejną dziedziczką ustanowiła córkę swojej siostry Ludwiki, czyli Emilię Koczorowską z Koczorowa h. Rogala zamężną z Janem Anzelmem Chłapowskim h. Dryja.

W 1885 roku Karczewo liczyło 31 domów z 209 mieszkańcami, zaś domena 28 domów z 499 mieszkańcami. W skład domeny oprócz Karczewa wchodziły 4 folwarki: Jaskółki, Wielkie Sęki, Plastowo i Wolkowo. Wspomniana Emilia Chłapowska zmarła w wieku 87 lat, po czym dobra odziedziczył jej wnuk, Józef Kęszycki. W rękach tej rodziny majątek pozostał aż do wybuchu II wojny światowej.

Pałac

Rezydencja określana pierwotnie mianem skromnego dworu wzniesiona w pierwszej połowie XIX wieku dla Mielżyńskich, a następnie rozbudowana w formie okazałego pałacu w 1908 roku przez architekta Rogera Sławskiego dla Józefa Kęszyckiego. W wyniku prowadzonych prac powstał klasycystyczny pałac z widocznymi cechami neobarokowymi. Obiekt kryty jest dachem czterospadowym i mansardowym na bocznych skrzydłach. W centrum głównego korpusu okazały ryzalit zakończony trójkątnym tympanonem z kartuszem herbowym Kęszyckich. Główne wejście poprzedza przedsionek, przed którym znajduje się zadaszenie w formie przeszklonego daszku wspartego na żeliwnych kolumienkach. Elewacja od strony ogrodu posiada w części środkowej niewielki taras z balustradą oraz trójkątny tympanon. W narożniku północno-wschodnim wieża nakryta stożkowym hełmem. Wnętrze pałacu całkowicie zdewastowane po 1945 roku. Przez pewien czas rezydencja pełniła funkcję publiczną- zapewne przedszkole, a obecnie jest opuszczona. Do czasów współczesnych zachował się środkowy hol z drewnianą stolarką schodów, klatka schodowa dla służby oraz częściowo stolarka drzwiowa i okienna. Widać, że ktoś próbował ratować zabytek, lecz niestety bezskutecznie. Całkiem do niedawna był wystawiony na sprzedaż. Na ten moment obiekt wraz ze zdziczałym parkiem jest dostępny.

Zadanie publiczne pn. „WOW- Wiedza o Wielkopolsce” jest współfinansowane ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu – Departament Edukacji i Nauki w ramach otwartego konkursu na realizację w formie wspierania zadań publicznych Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie edukacji w roku 2021.

Drogi miłośniku Wielkopolski, jest mi bardzo miło mi, że odwiedzasz moją stronę! Jeśli pomogłem Ci znaleźć potrzebne informacje, inspiracje do dalszych podróży lub po prostu spodobało się Tobie, to co robię, będę wdzięczny, gdy wesprzesz mnie stawiając mi wirtualną kawę. Takie wsparcie pomaga mi dalej kontynuować mój projekt.