Margońska Wieś
Wieś położona w powiecie chodzieskim w gminie Margonin. Informacje źródłowe pojawiają się od XV wieku. Pierwszymi znanym właścicielami włości byli Katarzyna i Dietrzych z rodu Grzymalitów i ich potomkowie, następnie od XVII wieku wieś należała do Rozdrażewskich, Gembickich oraz Ciecierskich, którzy około połowy XVIII stulecia zbudowali barokowy dwór. Z czasem majętność przeszła w ręce Skórzewskich, którzy mieszkali tutaj do lat 30. XIX wieku. W 1837 roku dobra ziemskie kupił bankier z Berlina Ludwig Lessing. Po zaledwie pięciu latach nabył je Karl Ernst August von Schwichow. Po jego śmierci w 1852 roku dalej gospodarowała tutaj jego żona, a następnie jako wiano jednej z córek przeszły na własność rodziny von Zacha. W ich rękach pozostawała do schyłku XIX wieku, aż do stania się pruską domeną królewską.
Pałac
Okazały pałac powstały z przebudowy barokowego dworu zbudowanego w XVIII wieku dla Ciecierskich. To obiekt o wspaniałej historii. Warto wiedzieć, iż w dworskiej kaplicy 7 października 1773 roku ślub z Kunegundą Drwęską, siostrzenicą właściciela rezydencji generała Skórzewskiego, wziął sam Józef Wybicki. To nie jedyny ślub znanych osób, który miał tutaj miejsce. Rok później Aleksandra Skórzewska poślubiła adiutanta i szefa kancelarii wojskowej króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, właściciela późniejszego założenia pałacowego w Dobrzycy, czyli Augustyna Gorzeńskiego. Dwór był wystarczający dla Skórzewskich, jednak potrzeby oraz ambicje kolejnych właścicieli spowodowały jego znaczną rozbudowę.
Autorstwo projektu przebudowy dla kapitana wojsk pruskich Karla Ernesta von Schwichow przypisywane jest uznanemu architektowi berlińskiemu Karolowi Fryderykowi Stülerowi. Zachował on bez większych zmian parterową bryłę dawnej rezydencji, którą obudowano z obu stron dwukondygnacyjnymi, okazałymi skrzydłami nawiązującymi do średniowiecznych zamków. Skrzydło wschodnie charakteryzuje się monumentalną, okrągłą basztą narożną od frontu oraz nieco mniejszą, sześcioboczną wieżą w przeciwległym, północno-wschodnim narożu. Skrzydło zachodnie, wysunięte znacznie przed lico elewacji frontowej, zaakcentowane zostało natomiast dwoma sześciobocznymi wieżami. W końcu XIX wieku pałac został ponownie częściowo przebudowany, zmieniła się także jego funkcja. W 1898 roku Leo von Schwichow sprzedał go pruskiej Komisji Kolonizacyjnej, która następnie oddała go zakonowi z Hanoweru. Ostatecznie ulokowano tutaj Królewską Szkołę Leśną. Po I wojnie światowej majątek przejął polski Skarb Państwa i utworzył tutaj Państwową Szkołę dla Leśniczych. Kolejne rozbudowy, remonty i adaptacje, nie zawsze udane, spowodowały znaczne uproszczenie dekoracji architektonicznej elewacji oraz zmiany we wnętrzu pałacu.
Po 1945 roku kontynuowano tradycję szkoły leśnej, tworząc gimnazjum, później liceum, a na końcu technikum kształcące przyszłych leśników. Z czasem leśnicy, którzy nie chcieli ponosić ogromnych kosztów remontu zabytku, postanowili w 2012 roku, pomimo sprzeciwu lokalnej społeczności, sprzedać go prywatnemu inwestorowi… co jak na razie nie wyszło na dobre. Plany były ambitne, zakładały adaptację na centrum hotelowo- szkoleniowe, jednak zdecydowanie przerosły nowego nabywcę. Obecnie opustoszały pałac jest w stanie permanentnego remontu. Zabytek jest także niedostępny wewnątrz jak i zewnątrz. Wzdłuż drogi prowadzącej z Margońskiej Wsi do Margonina ciągnie się okazała aleja lipowa licząca ponad 300 drzew. Zasadził ją w 1765 roku generał Franciszek Skórzewski z okazji 10 rocznicy ślubu z Marianną Ciecierską.
Zadanie publiczne pn. „WOW- Wiedza o Wielkopolsce” jest współfinansowane ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu – Departament Edukacji i Nauki w ramach otwartego konkursu na realizację w formie wspierania zadań publicznych Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie edukacji w roku 2021.
Drogi miłośniku Wielkopolski, jest mi bardzo miło mi, że odwiedzasz moją stronę! Jeśli pomogłem Ci znaleźć potrzebne informacje, inspiracje do dalszych podróży lub po prostu spodobało się Tobie, to co robię, będę wdzięczny, gdy wesprzesz mnie stawiając mi wirtualną kawę. Takie wsparcie pomaga mi dalej kontynuować mój projekt. 
Piotrkowice
