Parzęczewo
Wieś położona w powiecie grodziskim w gminie Kamieniec. Pierwsze informacje o wsi związane są z istniejącym tutaj kościołem, który był wzmiankowany pod koniec XV wieku. Mieszkająca tutaj szlachta za nazwisko obrała sobie nazwę Parzęczewskich. Część wsi należała wówczas także do właścicieli Granowa i Wolikowa. Przełom XVIII oraz XIX wieku to czas bytności tutaj trzech rodów- Zakrzewskich, Szołdrskich oraz Potworowskich. Co ciekawe w posiadaniu potomków tej ostatniej rodziny wieś pozostaje aż do wybuchu II wojny światowej. Według spisu urzędowego z 1837 roku Parzęczew liczył 326 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 28 domów. Niecałe 100 lat później Parzęczewo wraz z folwarkami Wąblewo i Kotusz miało 1915 ha gruntów, na co składało się 713 ha ziem uprawnych, 528 ha łąk i pastwisk i 618 ha lasów. Czysty dochód gruntowy wynosił 4945 talarów.
Ostatnią właścicielką w 1939 roku była przybrana córka Jana Potworowskiego Maria z Kruszewskich, którą wraz z mężem Andrzejem Rotwandem zastała tutaj wojna. Maria Rotwand przeżyła okupację i dożyła sędziwego wieku umierając w Warszawie w 2007 roku. Zapamiętano ją jako uzdolnioną malarkę, pedagoga oraz współzałożycielkę oraz wieloletniego wykładowcę i konsultanta Warszawskiego Stowarzyszenia Plastyków. Zasłynęła wygranym procesem z Rosjanami o pałacyk położony w Alei Szucha, który został odebrany bezprawnie rodzinie w latach 60. XX wieku. Na sprawiedliwość czekała… czterdzieści lat.
Pałac
Eklektyczny pałac wzniesiony około 1830 roku dla Adolfa Potworowskiego. O Adolfie krążyły różne opowieści, między innymi taka, że był na tyle przezorny, że doglądał majątku nawet nocą. Pierwotnie rezydencja posiadająca charakter klasycystyczny była o wiele skromniejsza, lecz późniejsza rozbudowa nadała jej kształt neogotyckiego zameczku. Podziw budzi prawdziwie zamkowa, kwadratowa wieża zwieńczona krenelażem. W szczycie zachował się herb Potworowskich– Dębno. W elewacji frontowej znajdują się dwa ryzality z wejściami, które niegdyś poprzedzone były portykami. Ich brak ewidentnie doskwiera… Ozdobnego charakteru nadaje za to oryginalne boniowanie elewacji. We wnętrzu zachowało się niewiele, ponieważ zostało ono przez lata zdewastowane. Przetrwała za to kuta, neogotycka krata z herbem Dębno, ozdobny kominek oraz okazały mebel kuchenny. Do dzisiaj można także podziwiać stolarkę drzwiową.
Wokół roztacza się zdziczały park krajobrazowy o powierzchni niespełna 10 ha, który na moment wykonywania zdjęć był dostępny- furtka znajduje się przy kościele. Stan techniczny rezydencji jest zły- zagrożony całkowitą dewastacją. Przy pałacu znajdował się zespół folwarczny, w skład którego wchodziły dwa podwórza gospodarcze ze spichlerzem, stajnią, owczarnią, gorzelnią i stodołami.
Kościół
Drewniany kościół pw. św. Michała Archaniola wzniesiony w 1774 roku. W latach 50. XX wieku dobudowano charakterystyczny przedsionek z podcieniami. Trzeba przyznać, że jak na czas budowy jest to całkiem udana realizacja. We wnętrzu wyposażenie późnobarokowe z XVIII wieku. Przetrwał także wcześniejszy krucyfiks umieszczony na belce tęczowej pochodzący z poprzedniego stulecia- być może jeszcze z poprzedniej świątyni, która stała w tym miejscu.
Zadanie publiczne pn. „WOW- Wiedza o Wielkopolsce” jest współfinansowane ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu – Departament Edukacji i Nauki w ramach otwartego konkursu na realizację w formie wspierania zadań publicznych Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie edukacji w roku 2021.
Drogi miłośniku Wielkopolski, jest mi bardzo miło mi, że odwiedzasz moją stronę! Jeśli pomogłem Ci znaleźć potrzebne informacje, inspiracje do dalszych podróży lub po prostu spodobało się Tobie, to co robię, będę wdzięczny, gdy wesprzesz mnie stawiając mi wirtualną kawę. Takie wsparcie pomaga mi dalej kontynuować mój projekt. 
